New Millennium
Olej na płycie, 80x100cm
W obrazie Nowe Millennium Jarosław Kukowski w sposób przewrotny i wizjonerski wykorzystuje ikoniczne postacie Teletubbisiów jako nośniki głębokiej, krytycznej refleksji nad kondycją człowieka w dobie masowych mediów, religijnego pluralizmu i kultu jednostki.
W pierwszym planie widzimy dziecięce sylwetki hybrydalnych istot przypominających Teletubbisie, z których każda nosi na głowie inny symbol – od znaków religijnych po ideologiczne. Zastygłe w pasywnej kontemplacji przekazu płynącego z oddali. Na ekranie w tle pojawiają się wzorcowe postacie celebrytów, jednak zdeformowane: zamiast ust mają odbyty, co stanowi brutalną metaforę wypaczenia komunikacji i degeneracji sfery publicznej.
Obraz jest ponurym i jednocześnie groteskowym snem o świecie zdominowanym przez medialną symulację, w którym sacrum ulega profanacji, a ikony dzieciństwa stają się narzędziami manipulacji. Kukowski, z precyzją hiperrealisty i wyobraźnią symbolisty, kreuje apokaliptyczną alegorię nowego tysiąclecia, gdzie religie, tożsamości i idee stapiają się w jedno: w milczącą, bezrefleksyjną masę zapatrzoną w puste ikony ekranowej pseudorzeczywistości.
W obrazie Nowe Millennium Jarosław Kukowski w sposób przewrotny i wizjonerski wykorzystuje ikoniczne postacie Teletubbisiów jako nośniki głębokiej, krytycznej refleksji nad kondycją człowieka w dobie masowych mediów, religijnego pluralizmu i kultu jednostki.
W pierwszym planie widzimy dziecięce sylwetki hybrydalnych istot przypominających Teletubbisie, z których każda nosi na głowie inny symbol – od znaków religijnych po ideologiczne. Zastygłe w pasywnej kontemplacji przekazu płynącego z oddali. Na ekranie w tle pojawiają się wzorcowe postacie celebrytów, jednak zdeformowane: zamiast ust mają odbyty, co stanowi brutalną metaforę wypaczenia komunikacji i degeneracji sfery publicznej.
Obraz jest ponurym i jednocześnie groteskowym snem o świecie zdominowanym przez medialną symulację, w którym sacrum ulega profanacji, a ikony dzieciństwa stają się narzędziami manipulacji. Kukowski, z precyzją hiperrealisty i wyobraźnią symbolisty, kreuje apokaliptyczną alegorię nowego tysiąclecia, gdzie religie, tożsamości i idee stapiają się w jedno: w milczącą, bezrefleksyjną masę zapatrzoną w puste ikony ekranowej pseudorzeczywistości.