W serii instalacji zatytułowanej „ReCylk”, znanej również jako „Seria Eco”, Jarosław Kukowski podejmuje radykalny, a zarazem poetycki gest: z przedmiotów uznanych za bezużyteczne, skazanych na zapomnienie i fizyczny rozkład, tworzy obiekty sztuki – pełnoprawne dzieła, które przekraczają granicę między „odpadkiem” a „ikoną”.
Tytuł cyklu jest wieloznaczny. Słowo ReCylk zawiera nie tylko aluzję do recyklingu jako procesu technologicznego i ekologicznego, ale też do „cyklu” jako formy artystycznego powrotu, ponownego przetworzenia, reinterpretacji. W tym sensie seria ta jest nie tylko estetycznym komentarzem do kondycji świata współczesnego, ale także interwencją w samą definicję sztuki: gdzie się ona zaczyna, a gdzie kończy? Czy wartość artystyczna może narodzić się z rzeczy porzuconych?
Kukowski świadomie pracuje z tym, co inne nurty sztuki odrzuciły lub przekształciły wyłącznie w gest krytyczny. Nie idzie drogą destrukcji ani brutalizmu – jego podejście do materii jest konstruktywne, afirmatywne, pełne szacunku do formy i przedmiotu. Tworzy instalacje, które – choć powstałe ze „śmieci” – są estetycznie dopracowane, często dekoracyjne, zmysłowe, przyciągające uwagę zarówno w przestrzeni muzealnej, jak i domowej czy ogrodowej.
To istotne przesunięcie: artysta nie ogranicza swojej działalności do krytycznego gestu wobec konsumpcjonizmu, lecz proponuje konkretną, pozytywną alternatywę – nową formę życia dla materii, którą kultura uznała za martwą. Tym samym nawiązuje do ekologii nie tylko w sensie środowiskowym, ale i symbolicznym – tworzy przestrzeń dla refleksji nad tym, co oznacza „życie” przedmiotu, jego użyteczność, wartość i możliwość przemiany.
Obiekty z cyklu ReCylk są jednocześnie instalacjami artystycznymi, rzeźbami i przedmiotami użytkowymi. Ich forma balansuje między tym, co muzealne, a tym, co domowe. Przedmioty te wchodzą w dialog z otoczeniem: mogą być eksponowane na piedestale, ale równie dobrze służyć jako elementy architektury ogrodowej czy wnętrzarskiej. Kukowski celowo przekracza granice między sztuką a designem, między obiektem kultury a artefaktem użytkowym, odwołując się tym samym do tradycji Bauhausu, jak i współczesnych nurtów art&design.
Jego podejście można określić jako postkonceptualne rzemiosło – świadome operowanie materiałem, fakturą, kontekstem i historią przedmiotów. Dzięki temu nawet najprostsze elementy – drewno, metal, szkło, fragmenty mebli – zyskują nową narrację: opowieść o przetrwaniu, metamorfozie, drugim życiu.
W czasach nadprodukcji i kryzysu ekologicznego seria ReCylk staje się manifestem odpowiedzialności twórczej. Kukowski nie moralizuje, nie ucieka się do retoryki winy i zniszczenia – przeciwnie, jego obiekty są opowieściami o możliwościach, o kreatywności, która może przekształcić to, co zbędne, w coś wartościowego. Pokazuje, że ekologia nie musi być opresyjna – może być piękna, estetyczna, inspirująca.
Nieprzypadkowo dzieła te trafiają nie tylko do galerii i muzeów, ale również do prywatnych przestrzeni – właśnie tam, gdzie codzienność styka się z potrzebą piękna i refleksji. W ten sposób Kukowski łączy ideę sztuki elitarnej i egalitarnej, wysokiej i użytkowej, tworząc nowy język współczesnej estetyki ekologicznej.